Klasik Liberalizm Nedir, nasıl açıklanabilir? Klasik Liberalizmin özellikleri, öncüleri ve ilkeleri nelerdir? Klasik Liberalizmin tarihçesi hakkında bilgi.
Klasik liberalizm, merkezi hükümetin gücünü sınırlandırarak sivil özgürlüklerin ve Laissez-Faire ekonomik özgürlüğünün korunmasını savunan politik ve ekonomik bir ideolojidir. 19. yüzyılın başlarında geliştirilen bu terim, modern sosyal liberalizm felsefesinin aksine kullanılır.
Klasik Liberalizmin Tanımı ve Özellikleri
Bireysel ekonomik özgürlüğü ve hukukun üstünlüğü altında sivil özgürlüklerin korunmasını vurgulayan Klasik Liberalizm, Sanayi Devrimi ve Avrupa’da kentleşmenin getirdiği toplumsal, ekonomik ve politik değişikliklere yanıt olarak 18. ve 19. yüzyılların sonlarında gelişti ve Birleşik Devletler.
Sosyal ilerlemenin en iyi doğal hukuka ve bireyciliğe bağlı kalarak elde edildiği inancına dayanarak, klasik liberaller Adam Smith’in ekonomik fikirleri olan “Ulusların Zenginliği” adlı kitabında Adam Smith’i çizdi. Klasik liberaller ayrıca Thomas Hobbes’un hükümetlerin bireyler arasındaki çatışmayı en aza indirgemek amacıyla insanlar tarafından yaratıldığı ve finansal teşvikin işçileri motive etmenin en iyi yolu olduğu inancını kabul etti. Bir refah devletinden serbest piyasa ekonomisi için tehlike olarak korkuyorlardı.
Esasen, klasik liberalizm ekonomik özgürlüğü, sınırlı hükümeti ve ABD Anayasası’nın Haklar Yasası’ndaki gibi temel insan haklarının korunmasını desteklemektedir. Klasik liberalizmin bu temel ilkeleri ekonomi, hükümet, politika ve sosyoloji alanlarında görülebilir.
Kaynak : pixabay.com
Ekonomi Bilimi
Klasik liberaller, sosyal ve politik özgürlüklerle eşit bir temelde, bireyleri yeni ürünler ve süreçler icat etmek ve üretmek, servet yaratmak ve sürdürmek ve başkalarıyla serbestçe ticaret yapmak için serbest bırakan bir ekonomik özgürlük düzeyini savunurlar. Klasik liberal için hükümetin temel amacı, herhangi bir kişinin yaşam hedeflerine ulaşması için mümkün olan en büyük şansa izin verilen bir ekonomiyi kolaylaştırmaktır. Gerçekten de, klasik liberaller, ekonomik özgürlüğü başarılı ve müreffeh bir toplum sağlamanın tek yolu olmasa da en iyisi olarak görüyorlar.
Eleştirmenler, klasik liberalizmin ekonomi markasının doğası gereği kötü olduğunu, kontrolsüz kapitalizm ve basit açgözlülük yoluyla parasal karı gereğinden fazla vurguladığını savunuyorlar. Bununla birlikte, klasik liberalizmin temel inançlarından biri, sağlıklı bir ekonominin amaçlarının, faaliyetlerinin ve davranışlarının etik olarak övgüye değer olmasıdır. Klasik liberaller sağlıklı bir ekonominin bireyler arasında maksimum düzeyde serbest mal ve hizmet alışverişine izin veren ekonomi olduğuna inanır. Bu tür alışverişlerde, her iki tarafın daha iyi sonuçlandığını savunuyorlar – açıkça kötü sonuçtan ziyade erdemli bir sonuç.
Klasik liberalizmin son ekonomik kiracısı, bireylerin kendi çabalarıyla elde ettikleri kârların hükümet veya siyasi müdahale olmaksızın nasıl elden çıkarılacağına karar vermelerine izin verilmesi gerektiğidir.
Hükümet
Adam Smith’in fikirlerine dayanarak, klasik liberaller, bireylerin merkezi hükümetin gereksiz müdahalesinden bağımsız olarak kendi ekonomik çıkarlarını gözetmek ve korumak için özgür olması gerektiğine inanırlar. Bunu başarmak için, klasik liberaller sadece altı işlevle sınırlı asgari bir hükümeti savundular:
- Bireysel hakları korumak ve serbest piyasada sağlanamayan hizmetler sunmak.
- Ülkeyi yabancı istilasına karşı savun.
- Vatandaşları, özel mülkiyetin korunması ve sözleşmelerin uygulanması da dahil olmak üzere diğer vatandaşların kendilerine karşı işlediği zararlardan korumak için yasalar çıkar.
- Devlet kurumları gibi kamu kurumları oluşturmak ve sürdürmek.
- Sabit bir para birimi ve bir standart ağırlık ve ölçü birimi sağlayın.
- Halka açık yollar, kanallar, limanlar, demiryolları, iletişim sistemleri ve posta hizmetleri kurmak ve bakımını yapmak.
Klasik liberalizm, halkın temel haklarını vermek yerine, halkın bu hakların korunması amacıyla halk tarafından oluşturulduğunu savunur. Bunu ileri sürerek, insanların “Yaratıcıları tarafından bazı devredilemez haklarla donatıldığını” belirten ve “bu hakları güvence altına almak için Hükümetler, sadece yetkilerini rızasından alarak, erkekler arasında kurulur. yönetilenlerin… ”
Siyaset
Adam Smith ve John Locke gibi 18. yüzyıl düşünürlerinin ortaya çıkardığı klasik liberalizm siyaseti, kiliselerin, hükümdarların veya totaliter hükümetin ellerindeki insanları yöneten eski politik sistemlerden büyük ölçüde saptı. Bu şekilde, klasik liberalizmin politikası, bireylerin merkezi hükümet yetkililerinin özgürlüğüne değer verir.
Klasik liberaller, doğrudan demokrasi fikrini – yalnızca vatandaşların çoğunluk oyuyla şekillenen hükümet – reddetti çünkü çoğunluklar kişisel mülkiyet haklarına veya ekonomik özgürlüğe her zaman saygı göstermeyebilir. Federalist 21’de James Madison tarafından ifade edildiği gibi, klasik liberalizm anayasal bir cumhuriyeti destekledi ve saf bir demokraside “hemen hemen her durumda, bütün bir çoğunluğun ortak bir tutku veya ilginin hissedileceğini düşünerek […] ve orada zayıf partiyi feda etmek için yapılan girişimleri kontrol etmek için hiçbir şey yok. ”
Sosyoloji
Klasik liberalizm, olayların seyrinin özerk, aristokrat olarak kontrol edilen bir hükümet yapısının eylemleri yerine bireylerin kararlarıyla belirlendiği bir toplumu kucaklar.
Klasik liberalin sosyolojiye yaklaşımının anahtarı, kendiliğinden düzenin ilkesidir – istikrarlı sosyal düzenin, insan tasarımı veya hükümet gücü tarafından değil, görünüşte insanların kontrolü veya anlayışının ötesinde görünen rastgele olaylar ve süreçler tarafından geliştiği ve sürdürüldüğü teorisi. Ulusların Zenginliği’ndeki Adam Smith, bu kavrama “görünmez el” in gücü olarak bahsetti.
Örneğin, klasik liberalizm, piyasa temelli ekonomilerin uzun vadeli eğilimlerinin, piyasa dalgalanmalarını doğru bir şekilde tahmin etmek ve bunlara yanıt vermek için gereken bilgilerin hacmi ve karmaşıklığı nedeniyle kendiliğinden düzenin “görünmez eli” nin bir sonucu olduğunu savunmaktadır.
Klasik liberaller, kendiliğinden düzeni hükümetlerin değil girişimcilerin toplumun ihtiyaçlarını tanımasına ve sağlamasına izin vermenin bir sonucu olarak görürler.
Kaynak : pixabay.com
Klasik Liberalizm ve Modern Sosyal Liberalizm
Modern sosyal liberalizm 1900’lerde klasik liberalizmden evrimleşti. Sosyal liberalizm klasik liberalizmden iki ana alanda farklıdır: bireysel özgürlük ve hükümetin toplumdaki rolü.
Bireysel özgürlük
İngiliz sosyal ve politik teorisyen Isaiah Berlin 1969 tarihli “Özgürlük İki Kavramı” başlıklı makalesinde özgürlüğün doğada hem olumsuz hem de olumlu olabileceğini öne sürüyor. Pozitif özgürlük basitçe bir şeyler yapma özgürlüğüdür. Olumsuz özgürlük, bireysel özgürlükleri sınırlayan sınırlamaların veya engellerin olmamasıdır.
Klasik liberaller, hükümetlerin ve diğer insanların serbest piyasaya veya doğal bireysel özgürlüklere müdahale etmesine izin verilmemesi gerektiği ölçüde olumsuz hakları savunmaktadır. Modern sosyal liberaller ise, bireylerin oy hakkı, asgari geçim ücreti hakkı ve – daha yakın zamanda sağlık hizmeti hakkı gibi olumlu haklara sahip olduğuna inanmaktadır. Olumlu hakların güvence altına alınması için, hükümetin, koruyucu hakları ve olumsuz hakları sağlamak için gerekenlerden daha yüksek vergiler şeklinde müdahalesi gerekmektedir.
Hükümetin Rolü
Klasik liberaller merkezi hükümetin gücü üzerinde bireysel özgürlüğü ve büyük ölçüde kontrolsüz bir serbest piyasayı tercih ederken, sosyal liberaller hükümetin bireysel özgürlükleri korumasını, piyasayı düzenlemesini ve sosyal eşitsizlikleri düzeltmesini talep ediyorlar. Sosyal liberalizme göre hükümet, toplumun kendisinden ziyade, bireylerin haklarına saygı gösterirken yoksulluk, sağlık hizmetleri ve gelir eşitsizliği gibi konuları ele almalıdır.
Serbest piyasa kapitalizminin ilkelerinden farklı görünmelerine rağmen, sosyal olarak liberal politikalar çoğu kapitalist ülke tarafından benimsenmiştir. ABD’de sosyal liberalizm terimi, muhafazakârlığın aksine ilerlemeciliği tanımlamak için kullanılır. Özellikle maliye politikası alanında dikkat çeken sosyal liberallerin, muhafazakârlardan veya daha ılımlı klasik liberallerden daha yüksek hükümet harcamaları ve vergilendirmesini savunması daha olasıdır.
